हरवलेला भूतकाळ

प्रिय सलोनी
२ दिवसांपूर्वी दादांची एक ईमेल आली. विषय होता, त्यांना पडलेले एक स्वप्न. ते स्वप्न त्यांना इतके स्पष्ट आठवत होते की त्यांना लिहिल्यावाचून राहवले नाही. स्वप्नाचा तपशील जाऊ देत ... परंतु विषय "निघुन गेलेले आप्त जणु आपल्या सानिध्यात आहेत" असा होता.
मी विचार करु लागलो. खरोखरच आपले मन किती वेडे असते. गतस्मृतिंनी ते किती हळवे होते. बरेचदा भुतकाळात डोकवून आपण कुठेतरी म्हणत असतो ..."गेले ते दिन गेले"। जुने मित्र, जुन्या आठवणी, शाळा, कॉलेज, इतकेच काय तर प्रवास, यश, अपयश, मानापमान आणि काय नाही? दु:खाचे प्रसंग मन आपोआपच बाजुला सारते. उरतात सुखद आठवणी. आपण त्याच आठवुन भविष्यकाळात इतिहास जगण्याची स्वप्ने रंगवु लागतो.

मला आठवते आहे... मिशिगन स्टेट युनिव्हर्सिटीतुन पदवी मिळवल्यानंतर, १ १/२ वर्षांनी मी एका कॉन्फरन्सनिमित्त शिकागोला गेलो होतो. लान्सिंग हे शिकागोपासुन ३ तासांच्या अंतरावर! मी शिकागोला जायच्या आधिच ठरवले की २ दिवस आधी शिकागोला जाउन लान्सिंगला ड्राईव्ह करुन जायचे. गेलोही. २ दिवस एका पाकिस्तानी मित्राकडे राहिलो. हॅसलेटच्या देवळात गेलो. मायर नावचे एकमेव सुपर मार्केट जाऊन पुन्हा न्याहाळले. सर्वात महत्वाचे म्हणजे स्पार्टन व्हिलेज जिथे आम्ही राह्यचो आणि विद्यापीठातही चक्कर मारली. आनंद वाटला. परंतु तरीही लान्सिंग भेटीचा तो अनुभव अतिशय त्रासदायक होता. सतत काही तरी हरवल्याची भावना बळावत गेली, आपण इथे परके झालो आहोत ही भावना त्रासुन राहिली. ते ठिकाण जिथे आम्ही पहिल्यांदा यु एस मध्ये आलो, जिथुन मी एमबीए केले, जिथे सिद्धुचा जन्म झाला आणि जिथे तुझ्या आईचे आणि माझे नाते खर्या अर्थाने फुलले ते लान्सिंग गाव काही सापडले नाही.
मी ती भेट कधीच विसरणार नाही कारण तिथे मी काहीतरी नवीन शिकलो. मी जणुकाही ठरवलेच की यापुढे कुठेही भविष्यात इतिहास जगायचा प्रयत्न करायचा नाही. प्रत्येकवेळी नवीन स्वप्नांचा पाठपुरावा करायचा. तरच आयुष्य सुखावह होईल आणि प्रवाही राहील.
आजही भारतात दरवर्षी जातो तर कुठे तरी तेच जुने दिवस जगण्याचा प्रयत्न करतो. चूक आहे कळते परंतु तरीही करतो आणि दु:खीकष्टी होतो. मला वाटते मी भारतात जेव्हा कायमचा जाईन तेव्हा मात्र काळजी घेईन. नवी स्वप्ने घेउन नवे आयुष्य जगण्यासाठी जाईन.