बाबा कॅण्ट डॅन्स साला!

 

सलोनीबाई

 

काल नव्या वर्षाच्या स्वागताप्रीत्यर्थ आमच्या एका मित्राकडे पार्टी आयोजित केली होती. तीन सिंधी, एक इडली सांबार आणि एक जय महाराष्ट्र अशी पाच कुटुम्बे होती! आता पार्टी म्हटले की आमच्या मराठमोळ्या आईला भारतात भलतेच काही वाटायचे सुरुवातीला. त्यामुळे ती मला बिचकत बिचकत काही सल्ले फोनेवर द्यायची कसे वागावे आणि वागु नये. परंतु वावगे वागण्याइतका बाबा धाडसी नक्कीच नाही. आमच्या पार्ट्या म्हणजे सगळ्या बायकांनी काही तरी खाद्यपदार्थ करुन आणायचे आणि नवरे मंडळींनी ताव मारायचा. ओले काही असेल तर पाणी, पेप्सी/कोक, ज्युस इत्यादि. बाकी वाईन ला दारु म्हटले तर सात्विक संताप व्यक्त करणारे काही मित्र होते खरे .. परंतु त्यांचा वाण तुझ्या आईने लागु दिला नाही.

 

असो तर .. खाणे आणि पिणे टीव्ही बघणे याव्यतिरिक्त गाण्याच्या भेंड्या भारताच्या आठवणी कमी पगाराबद्दल तक्रारी वगैरे नेहेमीचे उद्द्योग म्हणजे आमची पार्टी!

 

परंतु काल काही अजबच घडले. साधारण १०:३० ला राकेशची बायको दीपाली आणि राजीवची इडली नम्रता यांच्या आग्रहास्तव सर्व इस्त्रीयांनी पदन्यास अर्थात नृत्य करायला सुरुवात केली. सोनबा घाबरुन राकेशच्या आईशी गप्प मारू लागली. थोडाफार नाच तिने केला पण मला काही दिसला नाही. दीपाली अगदी सराईत पणे नाचु लागली ... नम्रताने तर पूर्ण अंग घुसळुन काढले .... अगदी मिहीर तिचा मुलगा लाजून गेला ... इतके ... सानुची बायको सानिया (ही स्पेन मध्ये वाढलेली परंतु पुण्यात जन्मलेली) एरवी फक्त गोड गोड हसणारी एकदम छान नाचू लागली. मला अगदी न्युनगंड व्हायला लागला पण मी तो ताबडतोब झटकुन टाकला.

 

आम्ही बापे मंडळी आपली कुवत ओळखुन सूज्ञपणे त्याच्याशी आपला संबध नाही किंवा चर्चेत किती गढून गेलो आहोत असे करत तिकडे जायचे टाळत होतो. परंतु बायामंडळींना आमचे जगातील समस्यासमाधानाचे प्रयत्न फारसे रुचले नाहीत आणि अखेरीस आमच्यातला एक बुरुज ढासळला. महेशला त्याच्या पार्वतीने म्हणजे मालिनीने हरण केले. महेशराव तर एकदम कॉलेजातल्या पोरांसारखे उड्या मारायला लागले. पतंग उडवले ... मोर पाहिले ... सर्वकाही करुन राहिले. त्यानंतर राकेशला आग्रह झाला .. राकेशने जमेल तितकी जमीन आपटुन घेतली ... त्यानंतर राजीव ने थोडेफार मूनवॉकिंग केले ... सुंदर केले. राजीव हा आर्थिक सल्लागार व्ह्यायच्या आधी क्रुझ शिप वर बार मॅनेजर होता. त्यामुळे नाच गाणे पिणे सर्व गोष्टी करुन तो आता निवृत्त झाला आहे. ( मला राजीव बद्दल विशेष आदर आहे ... आम्ही बाकी सगळे जण उच्च शिक्षण घेऊन अमेरिकेत आलो आहोत. परंतु राजीव फक्त दहावी-बारावी झाला आहे. त्याची पहिली नोकरी बंगळुर (बेंगालुरु)मध्ये वेटर म्हणुन होती. तिथुन आज हा माणुस अमेरिकेत येऊन स्थिरावला आहे. बायको नम्रताने अमेरिकेतुन एमबीए केले आहे. असो...) हे सर्व होत असताना सानुचा स्वान्तसुखाय डॅन्स चालला होता. तो डावीकडुन काहीतरी घेऊन उजवीकडे देण्याचा सराव करत होता. आता आमची पाळी होती. मी तुला कडेवर घेऊन भगवानदा इश्टाईल नृत्य केले. बाकी सर्वांच्या मानाने आपली अगदी गरिबाची भाकरी होती. पण काय करणार ..... बाबा कॅण्ट डॅन्स साला !!

 

तसा गणपतीच्या झांजा टिपऱ्या ध्वजदल इत्यादि पथकांमध्ये सहभागी झालो आहे ...नेतृत्वही केले आहे ... परंतु ते नाचणे काही खरे नाचणे नाही ... एकप्रकारे ते कवायती प्रकार आहेत. नृत्य मला येत नसले तरी एवढे कळते की खरे नृत्य आतुन यायला हवे. दादांच्या आईला रोहिणीताईंना मी एकदा म्हटलेसुद्धा होते की शास्त्रीय संगीताचा जसा आस्वाद घेता येतो तसा मला कथकचा नाही घेता येत. ते पढंत छान वाटते. घुंगुरे कपडे नर्तिकांचे पदन्यास गिरक्या आणि समेवर येऊन स्थिर होणे सगळे आवडते ... परंतु आस्वाद घेणे हे अजुन वेगळे आहे. आस्वाद घेण्यासाठी लय मनातल्या मनात पकडता यायला हवी. नादाबरोबर डोलता यायला हवे. माहीत नाही का होत नाही .... पण होत नाही हे खरे. दादांनी रोहिणीताई आणि शमाताईंच्या बऱ्याच सीडीज मला देऊन झाल्या आहेत. परंतु माझ्यात फारशी सुधारणा नाही. मला असे वाटते की "धिस इज अ सिरिअस डेफिशिअन्सी". सलोनी नाचता आणि गाता आले पाहिजे ... आपल्याला व्यक्त करता आले पाहिजे.

 

आता आमची आई म्हणेल की बाबा अगदीच नाचत नाही असे नाही... बायकोच्या तालावर चांगला नाचतो!

 

टुशे ...

 

परंतु ... द ट्रूथ इज ... बाबा कॅण्ट डॅन्स साला!