ओबामा - ३७ दिवसांचा आढावा

काल ओबामाचे ३७ दिवस पूर्ण झाले अध्यक्ष होउन। या ३७ दिवसात इकडे अमेरिकेत अर्थव्यवस्था अधिकाधिक गंभीर होत चालली आहे। आता तर इथल्या ९९% बँका दिवाळखोर झाल्या आहेत। त्यांच्या आर्थिक ताळेबंदाकडे पाहता त्यांच्याकडे बरीच बुडीत कर्जे आहेत आणि बरीच मालमत्तेची किम्मत घसरली आहे असे दिसते आहे। असो ... तर त्यामुळे ओबामा सरकारचा इकडे अगदी कस लागणार आहे यात काही संशय नाही।

ओबामाची विचारसरणी निःसंशय समाजवादी आहे। त्यामुळे सरकारी खर्च वाढेल। कल्याणकारी योजना वाढतिल। श्रीमंतांवर कर वाढतील। कंपन्यांवर बंधने येतील। भारताच्या दृष्टीने प्रतिकूल म्हणजे ... जागतिकिकरणावर सुद्धा बंधने येतील। H1B वर बंधने येतील...

यात लक्षात ठेवण्यासारखे हे आहे की ओबामा हां काही भारताचा नेता नाही आहे। तो अमेरिकेचा ज्यात फायदा आहे तेच करणार। त्याची काही काही वक्तव्ये ही भारताच्या दृष्टीने घातक आहेत। उदाहरणार्थ काश्मीर बाबत ओबामा ची हस्तक्षेप करण्याची वृत्ति दिसते। भारताने सावध राहिले पाहिजे।

असो। परन्तु काल ओबामाचे सीनेट आणि कांग्रेस समोर संयुक्त भाषण झाले। सेनेट म्हणजे आपल्याकडची लोकसभा आणि कांग्रेस म्हणजे राज्यसभाच जणू। फरक इतकाच की यांची कांग्रेस भारताच्या राज्यसभेसारखी शक्तिहीन नाही। अमेरिकन सरकारचे सर्व खर्च कांग्रेस मंजूर करते ... त्यामुळे त्यांचाकडे बरीच राजकीय ताकत आहे। तर कालच्या भाषणाच्या आशायापेक्षा मला सांगण्यासारखे विशेष हे वाटते की सभागृहातील सभ्यता आणि आदर जो इथे जपला जातो त्याचे खरेच कौतुक वाटते। अमेरिका ही खरोखरच जगातील सर्वश्रेष्ठ लोकशाही आहे। तिच्यात दोष आहेत। परन्तु सर्व जगात इथले सरकार नक्कीच जास्त कल्याणकारी आहे।

ओबामांच्या भाषणाच्या आधी सर्व सदस्य स्थानापन्न झाले होते। ओबामांच्या आगमनाच्या आधी सर्वोच्च न्यायालयाचे सर्व न्यायाधीश येउन पुढच्या बाकांवर बसले। त्यावेळी सुद्धा टाळ्यांच्या गजरात त्या सर्वांचे स्वागत झाले। बरेच सदस्य ओबामांचे स्वागत करता येइल अशी बाके पकडण्यासाठि १-२ तास आधीच आले होते। सर्वात शेवटी ओबामा आणि त्यांचे ३७ कैबिनेट मंत्री (सेक्रेटरी) यांचे आगमन झाले। त्यावेळी त्यांचे जे स्वागत झाले ते बघण्यासारखे होते। विरोधी पक्षाचे अगदी बुजुर्ग सदस्य सुद्धा उभे राहून टाळ्या वाजवून स्वागत करते झाले। सभागृहाच्या दरवाज्यापासून ते मंचावर जायला ओबामांना १० मिनिटे लागली ... तरीही टाळ्यान्चा गजर चालूच होता। पुढे भाषण करतानाही बर्याचदा विरोधी पक्षान्निही मनापासून दाद दिली। इथल्या राजकारणातील ही जी परिपक्वता आणि सभ्यता आहे त्याला तोड़ नाही। राजकारणासाठी राजकारण सहसा केले जात नाही .... आणि जनाताही खपवून घेत नाही। मला १९९९ च्या सुमारास आपल्याकडे झालेली लोकसभेतील मारामारी आठवली। आणि शरम आणि संताप दोन्ही भावना मनात उठल्या। आपल्याकडे - त्यातल्या त्यात महाराष्ट्रातच थोडी तरी सुसंस्कृतता राहिली आहे। बाकी राज्यांमध्ये आणि विशेषतः बिहार, यु पी, इत्यादि ठिकाणी अगदीच वाईट परिस्थिति आहे। मला वाटते की जनता जसजशी जास्त जागरुक होते आणि जसजशी समाजात समानता आणि उद्यमशीलता येते तसतसे राजकारणी लोकांना सुद्धा सुधारावेसे वाटेल। यथा प्रजा तथा राजा !!

असो ... तर भारतातील राजकारणही असेच सुसंस्कृत आणि लोककल्याणकारी व्हावे अशी मनापासून इच्छा।

As Time Goes By

२० फेब्रुअरी २००९

आज दादांची ईमेल आली। तशी बर्याचदा येते। परन्तु आजच्या ईमेल च विषय काही वेगळा होता। नेहेमी आम्ही राजकारण, अर्थकारण, संरक्षण या विषयांमध्ये रमतो। आज मात्र दादांनी "बदल" अर्थात "change" या विषयावर ईमेल लिहिली - किम्बहुना forward केली। या ईमेल मध्ये जगात होणार्या बदलांवर कुतुहल आश्चर्य भीती आणि व्यथा व्यक्त केली होती। ईमेल मध्ये एक काल्पनिक आजोबा आपल्या नातवाशी जगातील बदलांबद्दल बोलतात। नातवाला जगातील सर्व नवे शोध स्वाभाविक वाटत असतात। आजोबाच्या मनात मात्र काही तरी गमावाल्याची खंत असते।

खरेच ... आम्ही अमेरिकेत आल्यापासून भारतात किती बदल झाला आहे! IT क्षेत्र अगदी फोफावले आहे। रस्ते रुंद वाटतात। शहरान्मधुन भारतातील सर्व राज्यातील लोक दिसू लागले आहेत। सगळिकडे मॉल्स दिसू लागले आहेत। फ्लैट स्क्रीन TVs आले आहेत। अलिकडची पिढी खूपच आत्मविश्वासपूर्ण वाटते आहे। त्यांना काय हवे आहे हे त्यांना नक्की माहिती आहे! एक ना अनेक! आणि अमेरिकेतही ... आम्ही आलो तेव्हा इन्टरनेट इतके सर्वदूर नव्हते ... डिजीटल टीवी नव्हते... गैस (पेट्रोल) १ ते १.५ डॉलर्स ला होता। बघता बघता अमेरिकेतील राहणीमान प्रचंड सुधारले। मला वाटते की जागतिकिकरणाचा आणि माहिती तंत्रज्ञानाचा हां परिणाम असावा। अरे हो विसरलोच ... अगदी iPOD आणि डिजीटल कैमेरेसुद्धा नव्हते। आता कल्पना सुद्धा करवत नाही ... ईमेल, आईपॉड, डिजीटल कैमरे ... कसे काय आपण राहिलो असू पूर्वी!
परन्तु या बदला ला स्वीकारणे सोपे नाही ... विशेषतः चाळीशिच्या पुढच्या लोकांना। किम्बहुना सर्वांच्या च आयुष्यात एक टप्पा येतो की त्यानंतर फार बदल नको वाटू लागतात। स्थैर्य हवे हवेसे वाटू लागते। ओळखिच्या वस्तूंमध्ये जास्त गोडी वाटू लागते। इतकेच नाही, तर अनोळखी गोष्टींची भीती वाटू लागते। भूतकाळातिल गोष्टींमध्ये रमण्याची वृत्ति वाढते।

अमेरिकेतील लोकान्मद्ये शंभर दोष असतील ... परन्तु भुतकाळामध्ये रमणे हां त्यातील एक मुळीच नाही। अमेरिकन माणूस हां सदैव भविष्याकडे पाहणारा आहे। काल काय घडले याचा अवाजवी विचार त्याला रुचत नाही। अमेरिकेच्या यशाचे हे एक महत्वाचे कारण आहे। अमेरिकन माणसाची (किंबहुना पाश्चात्य ) विचारसरणीच मुळी भविष्याभिमुख आहे। इतिहासात ते रमत नही। उद्याचा दिवस आजच्या पेक्षा अधिक चांगला असेल अशी आशा आणि ते करून दाखवण्याची जिद्द त्यांच्या मध्ये दिसते। भारतीय माणूस कालाकडे एक चक्र या नजरेने पाहतो। सर्व गोष्टी पुन्हा पुन्हा परत घडतात असे आपले मन मानते। अगदी जन्म मृत्यु सुद्धा!

मला वाटते दोन्ही दृष्टिकोण खरे आहेत। केवळ एकाच दृष्टिकोनाला चिकटून राहणे घातक आहे। कालाकडे फक्त पुनरावृत्ति च्या दृष्टिकोनातुनाच पाहण्यातुन दैववाद बळावतो प्रगति खुंटते। त्या उलट कालाकडे फक्त बाणाच्या दृष्टिकोनातून पाहण्यातुन जीवनातील स्थैर्य आणि शान्ति निघून जातात।

जीवन हे विरोधाभासान्ना संतुलित करत करतच जगण्यात आनंद आहे.....

असो ... आज मी ईस्ट कोस्ट ला काही मीटिंग्स करता गेलो होतो। येता येता याच विषयावर एक सुंदर गाने ऐकले .... मला खुपच आवडले ... सलोनी तू मोठी झाल्यावर तुला कळेल आणी आवडेलही... मला खात्री आहे... गाणे तसे प्रणयशील आहे ... परन्तु त्यातील आशय व्यापक आहे। भोवताली घडनार्या बदलान्मध्ये देखिल काही गोष्टी बदलत नाहित ... या अर्थाचे आहे...

AS TIME GOES BY
--------------------
You must remember this
A kiss is still a kiss
A sigh is just a sigh
The fundamental things apply
As time goes by


And when two lovers woo
They still say I love you
Oh that you can rely
No matter what the future brings
As time goes by

Moonlight and love songs
Never out of date
Hearts full of passion
Jealousy and hate
Woman needs man
And man must have his mate
That no one can deny

It's still the same old story
A fight for love and glory
A case of do or die
The world will always welcome lovers
As time goes by

पाठीचे दुखणे आणि सोनाली ची ग्लूकोज चाचणी

सलोनिबाई आज माझे काही खरे नाही। आज सकाळी सकाळी सिद्धार्थला शाळेत जायला उशीर झाला म्हणुन मी त्याला कपडे घालत होतो। तेव्हा अचानक माझी पाठ अवघडलि। अमेरिकेच्या तशा सुखासीन आयुष्यात वजन ४० पाउंड ने कधी वाढले ते कळलेच नाही। भारतातून आलो तेव्हा अगदी व्यायाम करून निरोगी असलेला मी इथे येउन पिज्जा, आइस क्रीम खाऊन अगदीच जाड होत गेलो। इतकेच नाही तर व्यायाम पूर्णपणे सुटला। त्यात दिवसभर ऑफिस चे काम म्हणजे तसे काहीच शारीरिक कष्ट नाहित। या सर्वांचा परिणाम म्हणुन माझे पाठीचे दुखणे सुरु झाले। अणि हे दुखणे इतके बळावले की एक दोनदा तर मी पूर्ण ९० अंशात वाकलो गेलो होतो। मला वाटते माझी कदाचित थोड़ी जास्तच गंभीर परिस्थिति असावी। परन्तु बर्याच तीशीतील व्यावसायिकांची हीच परिस्थिति असावी।

असो। त्यामुले आज घरून च काम केले। एकदा घरी राहिले की खरे तर माझे तरी इतके चांगले काम होत नाही। त्यातच आज सोनालीची ग्लूकोज ची टेस्ट होती। तिला पहिल्यांदा एक ग्लास भरून ग्लूकोज चा पाक (syrup) प्यायला दिले। त्यानंतर ४५ मिनिटे थाम्बायचे। आणि मग त्यानंतर सोनालीचे रक्त तपासणीसाठी घेतले गेले। या ४५ मिनिटात गर्भार स्त्रीने किती ग्लूकोज पचवले हे तपासले जाते। त्यासाठी रक्त तपासणी! जर कमी ग्लूकोज पचवले गेले तर त्या स्त्रीला मधुमेहाचा धोका असतो। आणि त्यामुले बाळाच्या जन्माच्या वेळी गुंतागुंतीची परिस्थिति निर्माण होऊ शकते। तर आता पाहू कसे काय होते आहे ते। तशी तुझी आई बरीच अभ्यासू आणि काळजीखोर आहे। त्यामुले तिला या सर्व गोष्टींची अद्ययावत माहिती असते आणि ती काळजी घेत असते।
मी तिच्याबरोबर दवाखान्यात गेलो होतो पण तरीही माझे ऑफिस चे काम चालू होते। आजकाल मला ऑफिस मधून ब्लैक बेरी हा फ़ोन मिळाला आहे। त्यामधे इ-मेल , फ़ोन, महत्वाची काही सॉफ्टवेर सर्व काही असल्यामुळे मी लोकांना इमेल्स केल्या, फ़ोन केले - घेतले, काही काही फायली वाचल्या आणि दुरुस्त केल्या इत्यादि इत्यादि। अगदी ओबामा सुद्धा ब्लैक बेरी चा चाहता आहे। अमेरिकेचा अध्यक्ष झाल्यावर इकडच्या त्याच्या सुरक्षा विभागाने त्याला ब्लैक बेरी वापरायला मनाई केली। कारण काय तर त्यावरची माहिती सुरक्षित कशी ठेवायची याची त्यांच्याकडे उपाय योजना नव्हती। या आधीच्या कुठल्याच अध्यक्षांनी ब्लैक बेरी वापरला नव्हता। पण मग ओबामा ला जर वापरायचा असेल आणि वापरता येत नसेल तर काय उपयोग अमेरिकेचा अध्यक्ष असण्याचा? काही तरी करून त्याने त्याच्या सुरक्षा विभागाला पटवले। आणि आता अमेरिकेचा अध्यक्ष सुद्धा ब्लैक बेरी वापरतो!! मजा येते ब्लैक बेरी वापरून .... इ-मेल, इन्टरनेट, फ़ोन, अगदी गेम्स सुद्धा... !! हे म्हणजे आम्हा पुरुषांसाठी अगदी "उदंड जाहले पाणी स्नान संध्या करावया!! जप तप अनुष्ठाने.. आनंदवनभुवनी!!"

कार्तिकी गायकवाड

सलोनी, या वीक एंड ला एक खूपच सुंदर कार्यक्रम होता। सा रे गा म प little champs या स्पर्धेची महा-अन्तिम फेरी होती। फ़क्त अन्तिम का नाही? "महा"च का? हे मला तरी कळत नाही। आपल्याकडे विशेषणे थोडी जास्तच वापरली जातात। परन्तु असो.... मी तर या कार्यक्रमाच्या अगदीच प्रेमात पडलो बुवा।

२ महिन्यांपूर्वी इथे ख्रिसमस च्या सुटिमध्ये सोनाली ने मला या कार्यक्रमाचे वेड लावले। watchindia.tv या वेब साईट वरून झी मराठी वाहिनी इथे पाहता येते। तिथे आम्ही हां कार्यक्रम पाहू लागलो। इतकी लहान मुले इतके छान गातात आणि इतकी सुंदर मराठी गाणी, जुनी गाणी, भजने, भारुड इत्यादि पाहून अत्यानंद झाला। कोण म्हणतो मराठी भाषा किंवा संस्कृति र्हास पावते आहे? या मुलांचे गाणे पाहून आणि श्रोत्यांचा उदंड प्रतिसाद पाहून मराठी भाषेचे अणि संस्कृतीचे भवितव्य उज्ज्वलच आहे असे म्हणावेसे वाटते।

तशी सर्वच मुलेविशेषतः अन्तिम फेरीत पोचलेली पाच मुले उत्तमच - नव्हे असाधारण - होती। परन्तु कार्तिकी गायकवाड हे अगदी विशेष प्रकरण। सुरेश वाडकरान्च्या भाषेत "भूत" आहे। तिचे स्वर आणि भाव यांना तोड़ नाही। ताल आणि लय हे ज़मणे त्यामानाने सोपे आहे। परन्तु स्वरान्वर पकड़ मिळवायला भल्या भल्याना जन्म जातो। आणि त्यापलीकडे भाव व्यक्त करणे हे अजूनही अवघड! कार्तिकिची सर्वच गाणी केवळ सुर लय आणि तालात नव्हती तर अगदी थेट काळजाला जाऊन भिडणारी होती। "घायाळ पक्षिणी", "उघड्या पुन्हा जाहल्या", "लिंगोबाचा डोंगर" या गाण्यांनी तर कहर केला। ही ३ गाणी माझ्या मते मूळ गाण्यांपेक्षा उत्तम गायली कार्तिकिने। याव्यतिरिक्त अजून तिचे एक वैशिष्ट्य म्हणजे कार्तिकिने तिच्या वडिलांनी संगीत दिलेली आणि सहसा लोकांनी न ऐकलेली गीते गायली। गाजलेल्या गीतान्वर टाळ्या मिळवणे त्यामानाने सोपे आहे। परन्तु कुणी न ऐकलेली गाणी लोकांना आवडावीत यातच कार्तिकिचे असाधारणत्त्व दिसते। "कांदा मूळा भाजी", "घागर घेउन", "राधे चाल चाल", "खोटे नाटे बोलू नका" एक ना अनेक, कार्तिकिने सुंदर भजने गवळणी भारुडे सादर करून लोकांना वेड लावले।

स्पर्धेला थोडेसे गालबोट लागले असेल तर ते म्हणजे SMS द्वारे मतदान करण्याच्या पद्धति मुळे कार्तिकी बाहेर फेकली गेली होती। आळंदिच्या या मुलीला SMS सुरुवातीला खूप कमी आले। आपल्याकडे अजूनही SMS आवर्जून पाठवावेत असा वेळ, पैसा, फुरसत समाजातील सर्व घटकांकडे नाही। आणि अजूनही आपण थोड़े अनुदार आहोत की आडनावे पाहून भेदभाव करतो। परन्तु झी वरील सर्व मान्यवरांच्या कृपेने कार्तिकी ला परत बोलावण्यात आले आणि पुढे तिने इतिहास घडवला

यामध्ये मला असा पण एक विशेष आनंद झाला की भारतात आपण मुलांना भावना व्यक्त करायला बंधने घालतो... त्याच्या अगदी विरुद्ध असा हां कार्यक्रम झाला। मुले मुक्त कंठाने गायली आणि स्वत: ला अभिव्यक्त करू लागली। आणि अगदी फक्त पुणे आणि मुंबई च नाही तर रत्नागिरी, अलीबाग, आलंदी, लातूर .... ! हेच योग्य आहे आणि त्यातच मजा आहे। सर्व लोकांना आणि सर्व घटकांना समाजात स्थान असले पाहिजे आणि त्यांच्या गुणांना वाव मिलला पाहिजे।

परदेशात राहून कधी कधी छोट्या छोट्या गोष्टींचा असा हां जास्त आनंद होतो। कार्तिकी चा विजय म्हणजे माझ्या मते अनेक गोष्टींचा विजय होता। अभिव्यक्तिचा बंधनावर, लोकसंस्कृतिचा अभिजनांवर, मराठी संस्कृतीचा हिंदीच्या आक्रमणावर आणि मराठी माणसाच्या उदारपणाचा संकुचितपणावरचा हां विजय।

अगदी छान वाटले। वीक एंड धन्य झाला।

मीटिन्ग्ज

सल्लू ... अजून १० मिनिटात एक मीटिंग आहे। हा असा दिवस सुरु होतो बघ। ईस्ट कोस्ट किंवा भारतातून कोणी तरी कामाला सुरुवात करतो आणि मी हां असा सकाळी सकाळी घरातुनाच तो कॉल घेतो। अलीकडे फक्त locally काम करणे अशक्यच आहे। सगळेच जण जगभर विखुरलेले। असो ....
तुला दुसरेच काही सांगायचे आहे। सध्या सा रे गा म प् little champs म्हणुन खूपच छान मलिका चालू आहे। इतकी लहान मुले इतकी अशक्य गात आहेत की काही विचारू नकोस। मला स्वतःला कार्तिकी गायकवाड आवडते। तिची स्वरांवर अतीशय चांगली (नव्हे स्वर्गीय) पकड़ आहे। वैसे तो और भी लोग गा बजा रहे है !! परन्तु कार्तिकी देविंचा विजय असो। ....
असो ... आता इतके पुरे .... बाकि विक एंड ला बोलूच .....

ओबामा

ओबामा!! नावातच काही जादू आहे का, सलोनी ? खरे तर ४ वर्षांपूर्वी अगदी अनोळखी नाव होते हे। सर्वात पहिल्यांदा मी जेव्हा ओबामाला पाहिले आणि ऐकले तेव्हा जॉन केरी च्या डेमोक्रॅटिक नॉमिनेशन मध्ये भाषण करण्यासाठी म्हणुन आलेला एक नवोदित तरुण आणि इलिनोई राज्यातील एक सेनेटर होता तो। अमेरिकन राजकारणाच्या क्षितिजावर तो कुठेच जमेस नव्हता तेव्हा. परन्तु केरींच्या नॉमिनेशन निमित्त जे काही भाषण त्याने केले त्यावेळी आम्ही सर्व थक्क झालो। त्याची विचारसरणी, संवाद फेक आणि श्रोत्यांना खिळवुन ठेवण्याचे कसब अगदी असाधारण होते। मी बाहेर हॉल मध्ये टीव्ही पाहत होतो आणि रुपाली किचन मध्ये होती। मी तिला हाक मारून बाहेर बोलावले। ओबामाचे ते भाषण ऐकून आम्हा दोघांना अगदी बिल क्लिंटन ची आठवण आली। २००० मध्ये बिल क्लिंटन अमेरिकेच्या अध्यक्षपदावरून पायउतार झाले तेव्हा त्यांनी आमच्या विद्यापीठाला भेट दिली होती। मला तेच भाषण आठवले। राजकारणी माणसे म्हणजे भाषणे आलीच पाहिजेत। परन्तु काही काही माणसे ही थोडी जास्तच महान असतात .... विशेषतः क्लिंटन सारखी। क्लिंटन यांचे तेव्हाचे भाषण १०००० माणसांसमोर होते। परन्तु त्या गर्दीतील प्रत्येक माणसाला असेच वाटावे की हां माझ्याशिच बोलतो आहे। कसे जमते हे? १०००० माणसांना रस वाटेल असा विषय अशी मान्डणी अशी शब्द्फेक.... सर्वच काही अतर्क्य। ओबामाचे पण असेच आहे। त्यांचे ते पाहिले भाषण प्रचंड गाजले। आणि मागील ४ वर्षात स्टेट सेनेटर ते यू एस सेनेटर ते अध्यक्षपदासाठी पाहिले कृष्णवर्णीय उमेदवार ते अमेरिकेच्या अध्यक्षपदापर्यंत चा प्रवास! सगळेच अतर्क्य!!

परन्तु नीट विचार केला तर असे वाटते की समाजातील नेतृत्व ही त्या त्या काळाचीच गरज असते म्हणुन तसेच उदयास येतात। मागील ८ वर्षे अमेरिकेतील नेतृत्व हे अगदीच अकर्तृत्ववान आणि भांडवलदारान्च्या हातातील बाहुले आणि युद्धखोर बनले होते। बुश हे सर्वात अप्रिय अध्यक्ष म्हणुन पायउतार झाले। ७०% अमेरिकन लोकांना त्यांचे नेतृत्व शेवटी शेवटी मान्य नव्हते। आम्ही कधी कधी विनोदाने म्हणतो की उरलेले ३०% बहुधा झोपलेले असावेत। बुश हे ख्रिश्चन मुलतत्ववाद्यान्च्या आशिर्वादाने सत्तेवर आले होते। खरे तर त्यांची २००० सालाची निवडणुक देखिल वादग्रस्त होती। सत्तेवर आल्यानंतर त्यांनी सुरुवातीला काहीच विशेष साध्य केले नाही। परन्तु ९११ च्या हल्ल्यांमुळे त्यांना युद्ध करायला एक चांगली संधि मिळाली आणि तिचा त्यांनी अगदी गैरफायदा घेतला। इराक वर खोटे आरोप करून काहीही करून हल्ले केले। ओसामा तर दूरच राहिला। ठराविक कंपन्यांना फायदा होईल अशी धोरणे स्वीकारली। गॅसचे (पेट्रोल) दर तर इतके वाढले की सामान्यांना दुचाकी वरून प्रवास करायची पाळी आणली। कैटरिना च्या वादळात त्यांची निष्क्रियता अगदी सिद्ध झाली। ३-४ दिवस न्यू ओरलियंस च्या जनतेला असामान्य (अमेरिकेच्या राहणीमानाच्या तुलनेत) हाल अपेष्टान्ना सामोरे जावे लागले। एक ना अनेक!

या सर्व गोष्टीन्मुळे अमेरिकन जनता अगदी कंटाळुन गेली होती। अणि त्यात सध्या चालू असलेल्या मंदी आणि आर्थिक उलथापालथिची भर पडली। या सम्पूर्ण वर्षामध्ये बुश यांच्या सरकारने काहीही साध्य केले नाही। मंदी थांबवण्यासाठी अथवा आर्थिक घड़ी बिघडू नये म्हणुन। अपेक्षेप्रमाणे त्यांनी जे जे केले ते अगदीच निरुपयोगी ठरले। त्यामुळे बुश यांच्या शेवटच्या वर्षामध्ये त्यांना काहीच साध्य करता आले नाही।

असो .... तर अशा वेळी ओबामा सारखा एक तरुण बुद्धिमान स्वच्छ आशावादी नेता उदयास येतो आहे यामुळे सर्व अमेरिकन जनता (आणि आम्ही सुद्धा!) अगदी मोहरून गेलो। युध्द महागाई राजकारणातील लाथाळ्यांमुळे सामन्यांचे प्रश्न तुंबुन पडलेले ... अश्या अवस्थेत ओबामा यांची अमेरिकेतील उत्तम आणि उदात्त्त गोष्टीना आवाहन करण्याची शैली यांना अमेरिकन जनता न भूलती तरच नवल।

त्यांच्या अध्यक्षपदाच्या प्रवासात अडथळे खूप आले। अगदी ते कृष्णवर्णीय असण्याचा मुद्दा, त्यांचे मुस्लिम नातलाग, त्यांचे गुरु जहालवादी असल्याचे आरोप, त्यांना पुरेसा अनुभव नसल्याचा मुद्दा। परन्तु ओबमांची बुद्धिमत्ता, तारुण्य, आशास्पद व्यक्तिमत्व, संयमित व्यक्तिमत्व, मूल्याधारित विचारसरणी, आणि सर्वाना बरोबर घेउन जाण्याची हातोटी यामुळे ते या सर्व अडथळ्यांना पुरून उरले।

अमेरिकेच्या या निवडणुकीत जगातील सर्व देशांना रस होता। अगदी अभूतपूर्व निवडणुक होती ही। अमेरिकेच्या इच्छा आकांशा आणि मूल्ये यांचे सर्व जगावर बरे वाईट प्रतिबिम्ब पडत असते। बुश यांच्या नेतृत्वाखाली जगाला अमेरिकेची अगदी काळी बाजू दिसली। ओबमांची इच्छा आहे की अमेरिकेने जगापुढे उत्तम आणि उदात्त उदाहरणे पुढे ठेवावीत। यात जरूरिपेक्षा जास्त आशावाद असेल ही .... परन्तु बुश ते ओबामा हे संक्रमण जगातील अनेक प्रश्नांची तीव्रता कमी करेल यात मला तिळमात्र शंका नाही।

(अमेरिकन) फूटबॉल

आज इकडे मोठा धमाकेदार दिवस होता। अमेरिकेतील सर्वात लोकप्रिय खेळ म्हणजे फुटबॉल। अमेरिकेत प्रत्येक मोठ्या शहरात फुटबॉल खेळणारी १ मुख्य टीम असते। (कधी कधी जास्त ही असतात।) अश्या सर्व टीम्स चा हां यांचा विश्वकरंडकच जणू। यावर्षी फिनिक्स आणि पिट्सबर्ग या दोन शहरातील टीम्स मध्ये अन्तिम सामना रंगला।

इथल्या कुठल्याही नव्या भारतीय माणसाला हां खेळ ही अगदी विचित्र वाटेल। या खेळामध्ये आणि भारतात आपण ज्याला फुटबॉल म्हणतो त्यात काहीच साधर्म्य नाही। पहिली गम्मत म्हणजे यात पायाने बॉल मारत नाहीत। दुसरे असे की या खेळाचा चेंडू गोल आकाराचा नाही !! फुटबॉल चे वरचे टोक आणि खालचे टोक खेचले तर फुटबॉल जसा दिसेल साधारण तसा हां चेंडू असतो। उद्देश हां की त्यामुळे चेंडू हवेतुनच फेकता यावा। अश्या आकाराचा चेंडू जमिनीवर पडल्यावर वाटेल तसा उसळतो अणि तिसरी गम्मत अशी की हां खेळ थाम्बुन थाम्बुन खेळला जातो। एक वेळी एक टीम कड़े चेंडू असतो। त्यांना ४ चान्स मध्ये तो चेंडू घेउन ४० यार्ड पुढे जायचे असते। फक्त एकच अड़चण असते की दुसऱ्या टीम चे अगदी रानदांडगे खेलाडू तुम्हाला वाटेल तसे आडवे पाडू शकतात। बॉल घेउन पळणार्या माणसाला जमिनीवर लोळवले की तुमचा एक चान्स संपला। आणि असे करीत तुम्ही जर दुसर्या टीम च्या सीमारेशेपलिकडे गेलात तर दुसर्या टीम वर ६ गुण चढतात आणि अजून एक किक मारून जर बॉल तुम्ही २ पोल्स च्या मधून घालवला तर अजून एक गुण।

एकंदरीतच अमेरिकन माणसाला हातांचे जबरदस्त आकर्षण आहे। फुटबॉल, बास्केट्बोल, किंवा अगदी बेसबॉल हे सगळे खेळ इथे हातांनी खेळायचेच आहेत।

असो तर ...आज हां असा फायनल चा दिवस होता। दरवर्षी या दिवशी जाहिरातिंची आतिशबाजी असते। या दिवशी तिकिटे १००० डॉलर्स च्या पुढेच असतात। मोठ मोठ्या कंपन्या त्यांच्या अतीशय रंजक आणि महत्वाच्या जाहिराती लक्षावधि डॉलर्स मोजुन याच दिवशी टीव्ही वर सादर करतात। या वर्षी मंदी मुळे पैशाचा भपका इतका नव्हता। गर्दी नेहेमी पेक्षा कमी होती। .... परन्तु तरीही अतीशय रंगतदार खेळ झाला।

एरिजोना ची टीम म्हणजे अगदीच नशीबवान म्हणुन इथपर्यंत आली असे सर्वांचे आधी मत होते। परन्तु अरिजोना ने दाखवून दिले की ते किती चांगले खेळाडु आहेत। अगदी शेवटच्या मिनिटापर्यंत पारडे वर खाली होत होते। परन्तु अखेरिस पीट्सबर्ग २७-२३ ने जिंकले।

By the way, obama was supporting Pittsburg! This guy is a rockstar president. तो काय करतो आणि काय नाही करत सगळ्या जगाला त्याचे कौतुक। काल सकाळी मी आईला फ़ोन केला तर ती पण मला म्हणते की ओबामा ची बातमी लागली की लगेच कान टवकारते। आहे की नाही मजा। ९००० मैल दूर असलेया ६५ वर्षांच्या बाईला ओबामा काय म्हणतोय याचे नवल!!

उद्या नक्की ओबामावरच लिहिन। प्रॉमिस!!